ویستا لایف
تفاوت خیابان های تهران با چین وحتی دیگر کشورها نه فقط چین. از این دو تصویر مشخصه درباره چه موردی قرار صحبت بشه. واقعتی که نمی توان کتمانش کرد اینه که ما باید روی رفتار خودمان کار کنیم که این قدر به دور اطراف خود بی توجه نباشیم. مراقب خود و دیگران باشیم و بدونیم که ما مسئولیت های اجتماعی زیادی داریم.
به قول استاد مرشد زاده:
گاهی اوقات هوش جمعی منتج به فاجعه میشود، چرا خود را تافته ی جدا بافته میدانیم؟ این ویروس درس هایی بی شمار دارد برای بی پروایان ساده اندیش .
این روزا برای خیلی ها سخت شده اونایی که روزانه مزد میگرفتن یا مشکلات بیماری داشتن، اما سوال این جاست مایی که هیچ مشکلی نداریم و می توانیم برای نجات خیلی ها در خانه باشیم هنوز بیرونیم و بعضی پارو فراتر گذاشتن و به مسافرت هایی واقعا غیر اجباری میرن. این شده داستان این روزهای ایرانمان.
آیا کجا رو اشتباه رفتیم که نمی تونیم درست فکر کنیم؟
آیا این روزا واقعا ساعت دو شب لازمه بریم داروخانه شبانه روزی و وسایل آرایشی بگریم و ناراحت باشیم و اعتراض کنیم که تنوع فلان وسیلتون آمده پایین!!!!!!
آیا الان وقته اینه که با ماشین بریم دور دور؟ و ایجاد ترافیک کنیم؟ و فکر نکنیم شاید یه آمبولانس حتی برای یک ثانیه دیر تر برسه چه مشکلی ایجاد می کنه؟ واقعا می تونیم به دیگران فکر کنیم؟
فکر کنم این زمان بهترین وقته تا این نقص خود را برطرف کنیم تا دنیایی بهتر برای خودمان و دیگران بسازیم. ما مردمان خوبی هستیم و اگر این مشکل خود را برطرف کنیم کشور زیبا با مردمانی خیلی بهتر خواهیم داشت.
الان بهترین موقعیتی است که به خود سازی بپردازیم و خود و دیگران را دوست بداریم و همدلی داشتن را در خود رشد و پرورش دهیم.
ما همدلی های زیادی داشتیم در جای جای تاریخ این مملکت و الان نیز در نهاد ما وجود دارد که احتیاج به کمی توجه دارد تا در خود آن را زنده کنیم. شاید در ابتدا سخت باشد ولی شدنی است.
آیا از این امتحان سر بلند بیرون خواهیم آمد آیا دنیایی زیبا تری را برای خود و آینده گان خود خواهیم ساخت؟ همه این ها را در چند ماه روبه رو خواهیم فهمید. برای سربلند در آمدن از این امتحان بهتر است که از خانه کمتر بیرون بیاییم همین.
