ویستا لایف
نمی دونم شاید فشار های زندگی باشه ولی قرار نیست که این فشار ها شخصیت ما رو هم عوض کنه.
و این که حس همدلی رو در ما ازبین ببره. ما توی ایران زندگی می کنیم و قرار فرزندان ما در آینده سکان دار این سرزمین باشن پس فراموش نکنیم که ما مسئولیت داریم که هم خانواده و هم ملت خودمون رو یاری کنیم.
چرا این قدر بی خیال هر چیزی شده ایم
پنجره ها رو باز کنید تا بهار با همه طراوتش بیاد به خونه هاتون ولی شما لطفا از خونه هاتون بیرون نرید تا نگیرید طراوت زندگی دیگران رو
(( محمد امین مرشد زاده))
اگر بدونید که میتونید با لم دادن روی مبل و دیدن تلویزیون یا دراز کشیدن و البوم عکس رو نگاه کردن و یا خوابیدنتون و در کل از خونه بیرون نیومدن میتونید به بهبود سلامت جامعه کمک کنید پس چرا این کارو نکنید. این فرصت طلایی رو از دست نده هموطن.
((محمد امین مرشد زاده))
این روزا می گذره اما نحوه رفتار ما باقی خواهد موند. چطور رفتار کردیم چه کار نکردیم و چکار می بایست انجام دهیم.
چرا این قدر بی خیال هر چیزی شده ایم
یه بار خودمون رو جای آدمایی بگذاریم که الان دارن به مردم توی بدترین حالت کمک می کنن اونا احتیاج به اشتباه نکردن و خانه ماندن ما دارن.
چه کسی حاضر با یه لحظه شادی خودش چند نفر انسان رو نابود کنه؟ لطفا خودشو با مسافرت کردن معرفی نکنه.
زمان زود می گذره و این روزا هم تمام میشه. اما همه ما توی این امتحان الهی نمره قبولی خواهیم داشت؟
ما می توانیم با باهم بودن و همدلی از پس این مشکل بزرگ هم بر بیاییم، اما چه کنیم با اون آدم هایی که با بی توجهی خیلی ها رو به خطر مواجه می کنن.
منم مسافرت و خوشگذرانی دوست دارم منم دوست دارم برم شهرم فامیل رو ببینم اما با رفتنم یه مهمون ناخونده رو پبش عزیزانم میبرم و شاید دیگه نتونم برم شهرم.
یه روز رو در نظر بگیر که همه باز با هم هستیم و توی خیابون های قشتگ شهرمون پیاده روی می کنیم یه دوست میبینیم و عید تبریک می گیم و بدون ترس روبوسی می کنیم نه این می تونه به همین زودی انجام بشه اونم با مراقبت و یه مدت بیرون نرفتنمون.
